Vrijheid heeft een prijs
vrijdag 9 januari 2015 - Eerst twee nachten over slapen, dan pas over bloggen. Gisteren was er een ruime opkomst bij een bijeenkomst om de aanslagen in Parijs te herdenken. Het was zeker geen "demonstratie", zoals De Heraut op twitter aankondigde. Nota bene de spreker namens De Heraut had het over dat het debat moet worden gevoerd. Volgens mij praten we al decennia. Met goedgebekte vertegenwoordigers van minderheden, die het ook allemaal niet kunnen helpen. Zelf was ik deelgemeentelijk wethouder Minderheden in Rotterdam Hillegersberg-Schiebroek tijdens 9/11, toen jongeren en minder jongeren een paar kilometer verderop op straat stonden te juichen. Zoals ze nu juichen op sociale media met hashtag #JeSuisPasCharlie. We moeten aannemen dat dat ook inwoners van Lansingerland zijn die juichen, die hier naar scholen gaan.Het minderhedenbeleid bestond toen uit het subsidiëren van activiteiten van een dertigtal mannen en vrouwen van de islamitische persuasie. Jaar op jaar dezelfde. De vele goed geïntegreerde moslims onttrokken zich eraan (tja, Hillegersberg), evenals de in hun overtuiging geharnaste groepen (tja, Schiebroek). Maar er was een ambtenaar mee doende, die overigens geen hand kreeg toen er een gesprek was over de subsidie, want, tja, ambtenaar=vrouw, en het minderhedenbestuur bestond uit mannen. Het was vóór de handdruk-kwestie van Verdonk, ik hoorde het na afloop pas van mijn medewerkster, en ik had er zelf geen erg in. Er was ook geen andere blijk van respect naar de persoon die hun subsidiestroom in goede banen leidde. Ook bij onze welzijnsorganisatie had iemand een goede boterham aan het "minderhedenbeleid".
Speech tegen haatbaarden in gemeentehuis #Lansingerland pic.twitter.com/GEfgJy6DCZ
— Joost Smits (@JoostSmits) 8 januari 2015Misschien heb ik niet goed geluisterd, maar nergens hoorde ik gisteravond benoemd dat het niet om gereformeerden ging, of boeddhisten, of zelfs militante anti-zwartepiet-demonstranten, maar om militante moslims. Mijn tweet was dus onterecht, het waren geen speeches tegen de haatbaarden. Natuurlijk is iedereen geschokt door de aanslagen, en de vrijheid van meningsuiting, maar die staat al jarenlang op de tocht.
Een paar weken geleden stond in de krant dat migranten uit ontwikkelingslanden in het westen welvaart verwachten, maar er geen rekening mee houden dat die welvaart samenhangt met een bepaalde cultuur en levenswijze die strijdig is met hun eigen levenswijze.
Het waren niet zo maar drie militante moslims die een aanslag pleegden. Er werd al langer over gesproken, in die kringen, dat wat Charlie Hebdo deed, absoluut niet kan. Daar moest eens iemand wat aan doen. Dat zeiden ooms, neven, misschien ook nog gezaghebbender personen waar ze mee omgingen. Uiteindelijk was het een kwestie van tijd voor uit die gemeenschap een stel losers de stoute schoenen aantrokken. Het is dus ook niet voorbij met de arrestatie of executie van de daders. Die waren alleen een symptoom.
Laten we dan het gewenste debat eens wat scherper voeren. Laten we eens terughalen wat grondrechten ook alweer zijn. Die waren bedoeld als bescherming van burgers tegen de overheid. Dat je niet mag discrimineren gaat over dat de overheid geen onderscheid mag maken tussen de ene en de andere burger. Dat er vrijheid is van meningsuiting is dat de overheid je niet mag oppakken vanwege een onwelvallige mening. In Allochtonië is het bereiken van die beperkte uitleg van grondrechten nog steeds een toekomstdroom. Hier in het Westen zijn we daaraan gewend geraakt, en proberen we het over te slaan op burgers.
Dat gaat al snel fout als migranten hun recht op een vrije beleving van hun godsdienst ten opzichte van de overheid proberen op te eisen bijvoorbeeld bij hun werkgever. De ene werkgever zal daar vriendelijker tegenover staan dan de ander, want uiteindelijk telt de kwaliteit van de arbeid die een werknemer levert. Er zullen ook werkgevers zijn die geen prijs stellen op cultuurvreemde gedragingen of uiterlijke religieuze kenmerken. Dat moeten ze nu verbergen op straffe van allerlei discriminatie-aantijgingen. Een kapper waarvan de werkneemster opeens een hoofddoek ging dragen, tegen zijn wens, moest dat toestaan. Inmiddels hebben de meeste bedrijven zich gewapend met allerlei statuten om hun recht op eigen bedrijfsvoering te verzekeren. Andere bedrijven passen zich overdreven aan, zodat je bij sommige supermarkten hele rijen in uniform textiel ingepakte kassameisjes ziet met alleen een iets andere gezichtsindeling. Het vakantiegevoel in Nederland.
Als de aan Nederland vreemde cultuur mogelijk maakt dat er militante anti-Nederlandse sentimenten groeien, moeten we manieren vinden om het die vreemde cultuur onwelkom te maken. Een keuze forceren.
Geen recht op vrije dagen rond het suikerfeest, want Nederlandse feestdagen zijn Pasen en Kerst. Wie ramadan viert en daardoor slecht functioneert op school of werk, moet daarvan de consequenties voelen. Ramadan is geen Nederlands feestje. Wie geen stageplaats kan vinden door het dragen van een hoofddoek, haatbaard of soepjurk, of geen baan kan vinden door die hoofddoek, haatbaard of soepjurk, krijgt geen diploma en geen uitkering. Dertig jaar geleden droegen moslima's helemaal geen hoofddoek in Nederland, en zelf zeggen ze dat het een vrije keuze is, dus wat is het probleem?
Het betekent ook dat wij, Nederlanders, het moeten slikken als moslims de Hitlergroet brengen op straat, hun vrouwen onderdrukken, de Holocaust ontkennen. Die openheid is nodig om het mogelijk te maken dat woningcorporaties (immers geprivatiseerd) met processen verbaal huurcontracten opzeggen, werkgevers met fotomateriaal de arbeidsrelatie beëindigen. De overheid mag niet discrimineren, maar wij wel.
Bericht aan de overheid: stop beleid gericht op de eigenheid van moslims. Er is geen bescherming nodig, er is geen dialoog, er is geen uniforme groep moslims. Velen integreren op eigen kracht, anderen hebben het prima naar hun zin, maar sussend beleid gericht op het benadrukken van rechten ten opzichte van de overheid werkt in de hand dat die mensen denken dat het absolute rechten zijn tegenover hun buren, hun wijk, hun werkgever. Die fout zullen we allemaal bezuren als het langer doorgaat.
Boodschap voor de militante moslim. Het is niet leuk om militante moslim te zijn in Nederland. Je God wordt ontkend, je profeet belachelijk gemaakt, de dokter is een vrouw, de schoolmeester is een homo, vrouwen kunnen elkaar op de mond zoenen voor je voordeur, gasten in talkshows bij jou aan tafel drinken wel eens een glaasje wijn of een biertje, alles staat ter discussie, en ja, als je je wil gedragen zoals in Zandbakkië, dan wordt je ook nog eens gediscrimineerd. Je wil graag dat je zoon dokter wordt en je dochter kleinzonen baart die advocaat worden, maar uiteindelijk werkt je verwende zoon in het magazijn bij een witgoedzaak en is het je dochter die vrijgevochten voor advocaat of dokter studeert en niet omgaat of wil trouwen met losers zoals jij en haar broer.
De wereld is groot. Als je er niet tegen kan, ga lekker naar een van de vele landen die net zo denken als jij. Daar is minder welvaart, maar dat is dan de prijs. De prijs van je vrijheid.
Dit is een ruwe bijdrage aan het debat. Het staat er vast niet allemaal precies goed, een ander kan het beter verwoorden. Maar we moeten het wel verwoorden. In Nederland mag je immers er een afwijkende mening op nahouden. Al heb ik niet de indruk dat bovenstaande mening erg afwijkt van de mainstream.
Ter achtergrond: het item "een ongemakkelijke boodschap" van KRO Brandpunt van 21 september 2014.
De Ware Islam is natuurlijk heel anders, volgens prof. Teeuwen, dat onderscheid moeten we goed zien. Klik!. Categorie: Notities
Ik ben geïnteresseerd in uw mening:
