 Onderdelen: | Inzet | Uitgangspunten | Beginselen |
Wat wil ik: Inzet
Toen ik net kennismaakte met de zelfkant van de lokale overheid, in 1986, vond ik dat het beter kon. Later werd dat al snel "het deugt niet zoals het gaat". Aan de ene kant heb je de linkse partijen die wonderbaarlijke krachten toeschrijven aan elke overheidslaag, maar uiteindelijk vooral geld schuiven naar organisaties en individuen die dezelfde mening zijn toegedaan als zij, zonder kritisch op prestaties te letten.
Dan heb je de christelijke goedbedoelers die wanhopig een verloren (verlopen?) samenleving proberen vast te houden en ook de overheid zien als een van boven gezonden oplossingenfabriek. En tenslotte de rechtse partijen die wel hoog van de toren roepen over allerlei maatschappelijke problemen, maar uiteindelijk moeten bekennen 1. dat ze te weinig betrokken zijn bij en kennis hebben van de op te lossen individuele probleemgevallen en 2. dat de overheid niet serieus in staat moet worden geacht (en gesteld) om veel van de gesignaleerde problemen op te lossen, wat dan weer tot gevolg heeft dat ze geen vertegenwoordigers (kunnen) hebben in het middenkader van de welzijnsindustrie. Ik chargeer, ik ken uitzonderingen van uitstekende PvdA-ers, liberale GroenLinksers, realistische CDA-ers, maatschappelijk betrokken VVD-ers.
Vóór of tégen deelgemeenten?
Na mijn voeten al wat nat te hebben gemaakt in de VVD van mijn geboorteplaats, ging ik vanaf 1995 steeds meer hand- en spandiensten verrichten in de VVD in Rotterdam Hillegersberg-Schiebroek. Als burger heb je nauwelijks te maken met zo'n deelgemeente, hooguit om je paspoort te verlengen bij de dependance van het stadhuis, maar als je binnen gaat kijken, dan wordt je toch meegezogen in het enthousiasme van al die mensen die samen de interne organisatie vormen: deelraadsleden, politieke bestuurders, ambtenaren, enz.
Een ding is mij wel duidelijk geworden: ook al maken ze er in de deelgemeenten, net als in veel gewone gemeenten, provincies en rijksorganisaties, regelmatig een potje van, ik kies 1.000 maal voor een deelgemeentelijk bestel waar je een flink deel van de burgers kunt kennen, waar je de situaties zelf kunt kennen, en van de dossiers ook de achtergronden kunt kennen. Het systeem is tamelijk transparant en open. Beter dan een enorm grote verambtelijkte gesloten organisatie waar ambtenaren noodgedwongen (een gemeenteraad van een grote stad kan maar zoveel doen) veel politieke keuzes moeten maken en waar theoretisch alles openbaar is, maar je door flink wat loketten moet om daadwerkelijk van de hoed en de rand te weten, laat staan dat je ook nog werkelijke invloed hebt op onderwerpen die voor jou en je omgeving erg belangrijk zijn, maar niet sexy genoeg voor werkelijke interesse van de volksvertegenwoordigers in de gemeenteraad.
Tijdbalk
In 2009 en 2011 bereikten mij berichten dat er nog steeds mensen boos zouden zijn over wat ik deed tijdens mijn carrière in de lokale politiek in Rotterdam Hillegersberg-Schiebroek (1995-2003). "Get a life!", zou ik zeggen. Het is ieders recht om boos te zijn, maar toch even de tijdbalk, zodat duidelijk is dat je ook eens dingen moet loslaten... Na zoveel jaar nog haatdragend zijn lijkt mij niet gezond.- 1995: Eerste activiteiten voor de net opgerichte onderafdeling VVD Hillegersberg-Schiebroek. Ik bouwde onder andere de eerste VVD-website van Nederland, die via de computer, maar ook via teletekst-pagina's van de Mediaport Rotterdam en de toetsen van de telefoon interactief te raadplegen was. De VVD Rotterdam volgde een paar maanden later op eigen kracht.
- 1998: Gekozen als deelraadslid. Ik stapte in een organisatie met flinke emotionele strubbelingen. Tussen 1998 en 2000 verloor de VVD twee maal de voorzittersportefeuille, zeg maar de deelgemeentelijke burgemeesterspost. Heel jammer, want de PvdA kon toen zó die bonus binnenharken.
- 2000: Benoemd tot portefeuillehouder, "deelgemeentelijk wethouder", onder uitdrukkelijke toezegging dat er geen intern gedoe meer zou zijn. Eerste daad: stopzetten van de relatie met de drie welzijnskoepels, omdat ze niet leverden wat was afgesproken. En het duurt een paar jaar voor je echt ervan af bent. Grootste daad: binnen 48 uur sluiten van een kinderdagverblijf, op advies van de brandweer. Babies sliepen in de kelder van een voormalige poelierswinkel zonder nooduitgang voor personeel om bij brand alle kinderen te redden. Ouders stuurden boze brieven naar VVD-fractievoorzitter Dijkstal in de Tweede Kamer. Ze zaten flink in de knel, want het contract met de ondernemer bevatte een clausule dat ze nergens recht op hadden zo lang hij geen vergunning had. De kinderen waren de dupe, en het duurde een half jaar voor het was opgelost.
- 2002: Na de verkiezingen werd de lijsttrekker de enige VVD-bestuurder, en ik weer gewoon raadslid. Helemaal okay, want daar lag de grootste klus. Ik werd opnieuw voorzitter van een raadscommissie, maar nu ook fractievoorzitter en voorzitter van het Presidium van de raad. In gemeenten is de burgemeester dat vaak, dus een hele eer. Ik sprak het onderafdelingsbestuur van mijn partij aan op statutaire taken, en het feit dat er wel mooie plannen werden bedacht, maar dat ze niet in staat waren om die ten uitvoer te brengen. Daarop stapte dat bestuur op, en ik verving ze door mensen die wel klaar stonden om de handen uit de mouwen te steken. Veel clubs, besturen, raden, lijden onder mensen die vooral komen voor het "Wijze Woord". Voor hun bijdrage aan de vergadering. De uitvoering moeten anderen dan doen. Maar ja, die zijn er niet altijd, of ze hebben een heel ander beeld van wat moet gebeuren. Een vereniging kan niet bestaan bij Wijze Woorden alleen.
- 2003: De emoties liepen weer hoog op, en door onder andere de geboorte van mijn eerste kind werd het allemaal wat betrekkelijk. Toen was er ook weer eens geld weg (prestatie begroot, en later afgerekend in de deelgemeentelijke jaarrekening, maar niet geleverd), en er werd een ambtelijk stuk achtergehouden in een belangrijke maatschappelijke kwestie (zoveelste drugsopvang in de buurt van een woonwijk). Een voormalige fractiegenoot per e-mail in 2003: "...heb je de schijn tegen dat je, het Dagelijks Bestuur van de deelgemeente frustrerend, de bewoners hielp." Hoezo schijn? Time to go. In oktober 2003. De VVD wilde dat ik aanbleef, maar dat had tot knallende en onfrisse ruzies geleid, die vooral schade zouden doen aan de voortgang, hoe langzaam en 2-stappen-vooruit-1-terug, die ook gaat.
- Buiten mijn betrokkenheid na 2003: het geheime stuk werd door bewoners met een beroep op de Wet Openbaarheid van Bestuur opgevraagd, en uiteindelijk werd een wethouder (niet VVD) weggestuurd. Nog later vertrok de deelgemeentesecretaris met slaande deuren. In 2006 werd de VVD derde bij de verkiezingen, in plaats van zoals gebruikelijk de grootste partij. Maar het is niet realistisch te veronderstellen of te onderbouwen dat ik daar invloed op had. Er was nog een kwestie van een politieke advertentie met partijlogo, waarin werd gescholden op de PvdA, betaald door de belastingbetaler, en later afgeboekt op de deelgemeentelijke jaarrekening onder de post "begrip kweken bij de bevolking". In 2010 kreeg de VVD weer de voorzittersportefeuille, en besloot de regering Rutte om alle deelgemeenten op te doeken.
Sinds 2003 zet ik gewoon dit weblog voort als particulier zonder functies. Met in het begin een tiental lezers. Hoewel ik zelf anders verwachtte, heb ik nooit spijt gehad van het vertrek uit de raad. Eerder opgelucht, wat een teken is dat het ook tijd was om te vertrekken.
In 2007 was er een kwestie op televisie tussen een VVD-er en een medewerker van Rita Verdonk die elkaar flink uitscholden in het openbaar. Tot die tijd vond ik het ook leuk om op een bepaald zuur toontje te schrijven op dit blog. Maar toen, voor de televisie, zag ik hoe onproductief dat is. Het is veel beter om inhoudelijk eerst uit te zoeken hoe het zit, en dan concreet daar een oordeel aan te verbinden. Sinds 2007 staan er op dit blog geen negatieve stukjes meer over personen. Hooguit beoordelingen over functionarissen, meestal zonder naam. Omdat de functies die ik bekleedde tot mijn (zelfgekozen) vertrek eind 2003 uit de deelraad onlosmakelijk verbonden zijn met waardering voor mijn aanpak, kan de in 2009 en 2011 geconstateerde boosheid ook te maken hebben met de toon en inhoud van mijn publicaties als particulier. Maar ja, omdat het op persoonlijke titel was, en er maar een tiental lezers waren, who cares? Had je het niet gelezen zoals 99,9% van je eigen omgeving, dan had je het niet geweten, en was je ook niet boos.
Eind 2011 leverde een artikeltje op het blog met als titel "Stem PvdA in 2014" tot vreemde reacties. De naam van de PvdA lijkt als een rode lap te werken. Het is niet de bedoeling van dit blog om mee te werken aan een onevenwichtige beoordeling van politieke partijen. Wat afbreuk doet aan de politiek proces, omdat goede ideeën uit die groepering gewoon beoordeeld moeten worden op hun inhoud. Het hoort te zijn als Ajax-Feyenoord-PSV: sportieve animositeit onder supporters. Daarom laat ik vanaf eind december 2011 (dis)kwalificaties van politieke partijen achterwege, behalve als ze onontkoombaar van toepassing zijn (wat dat betekent moeten we maar avonturen). Dat geldt voor alle politieke partijen.
Veel lezers
Sinds het weblog inhoudelijker is geworden, is het aantal lezers gestegen. Tot rond 1.500 unieke IP-adressen per maand in 2010, en rond 2.000 in 2011. Dat is leuk, maar men moet niet vergeten dat het nog steeds gewoon de hobby is van een particulier. Het is een onafhankelijk openbaar dagboek. Lezers sturen ook bijdragen in. In alle gevallen beoordeel ik zelf of het relevant is voor het blog, en zorg ik voor verwijzingen naar andere bronnen. Sommige dossiers worden gedragen door een echte community. De inhoudelijke stukken halen steeds vaker de krant, of men vraagt mij al dan niet betaald om iets te fabriceren. In 2010 maakte ik een geluidskaart, die bij de boekhandel in grote oplage op de schappen lag, en die later door de gemeente dunnetjes werd overgedaan. NRC Handelsblad kopieerde een onderzoek naar onregelmatigheden bij de Rotterdamse verkiezingen op de eigen website, en op 16 juli 2010 stond mijn naam prominent op de voorpagina. In april 2011 mocht ik optreden in Brandpunt, en in juni mocht ik aanschuiven bij Prem.
Deze website is eigenlijk gewoon een weblog, zoals er zoveel zijn. Ik pretendeer niet meer dan iedere andere ambtloze burger. Ik heb geen ambities in mijn eigen partij, ik ambieer geen politieke functie, ik wil geen nieuwe partij oprichten. Ik wil gewoon af en toe een stukje schrijven. Wil je het lezen, wees welkom. Word je er boos om, laat het weten, ik hoor graag alle bezwaren, daar wordt het blog beter van. Word je er haatdragend van, ga snel wat anders doen, of neem een pilletje. En heb je nog een wrok over zaken die 10 jaar geleden hebben gespeeld, get a life.
Lees hier meer over deze site.
